Ο Αποστόλης Λάμπος προσπαθεί να αποδομήσει την έννοια της «θυσίας» έτσι όμως προγραμμάτισαν οι προηγούμενες γενιές να την αντιλαμβανόμαστε
Τον τελευταίο καιρό με απασχολεί έντονα η έννοια της «θυσίας» όπως την αντιλαμβανόμαστε στη σύγχρονη εποχή. Όπου σύγχρονη εποχή, εννοώ τα τελευταία αρκετά χρόνια. Τουλάχιστον τις τρεις τελευταίες γενιές. Στις οποίες για οτιδήποτε θέλει να επιτύχει ένα παιδί στη ζωή του θα πρέπει να κάνει «θυσίες».
Μα είμαστε με τα καλά μας; Δεν το δέχομαι ούτε δίκην υπερβολής αυτό. Φυσικά κάποιος μπορεί να διαφωνεί με τη δική μου άποψη, αλλά γι’ αυτό ζούμε σε μια ειρηνική χώρα με δημοκρατία, ελευθερία λόγου και με τον διάλογο ανοιχτό. Θα επιχειρηματολογήσω.
Η «θυσία» λοιπόν όπως την μάθαμε στο σχολείο είναι η κυριότερη μορφή της λεγομένης δημοσίας λατρείας κυρίως στις παγανιστικές θρησκείες, όπως τουλάχιστον καταμαρτυρούν αμέτρητες έγκυρες ιστορικές πηγές. Ακόμα και στην Ελλάδα, όπως μαθαίνουμε από τα αρχαία κείμενα και τη λογοτεχνία μας, η θυσία είχε περίοπτη θέση.
Μία θυσία μπορεί να έχει την μορφή θανάτωσης ανθρώπου (ανθρωποθυσία) (αποδεκτή σε ορισμένες παγανιστικές λατρείες), ζωοσφαγής, αφιέρωση κάποιων ειδικών τμημάτων του κρέατος στους θεούς και χρησιμοποίηση των υπολοίπων για εορταστικό γεύμα των συμμετεχόντων, συμβολικής καύσεως ή αποθέσεως μιας ποσότητας από τη γεωργική εσοδεία, ταφής, αφιερώσεως, ή καταστροφής πολυτίμων αντικειμένων ή λαφύρων, ή, τέλος, απλής σπονδής ακριβών υγρών επάνω στον βωμό, της εκατόμβης (θυσιάζουμε βουβάλια).
Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, η «θυσία» ενέχει μέσα της αρνητική χροιά. Και σκέφτομαι εγώ: Όταν θέλω να πετύχω κάτι, πάει να πει ότι το έχω επιλέξει. Ακόμα κι αν για το πετύχω χρειάζεται αρκετή δουλειά, αυτό δεν σημαίνει ότι καλούμαι να κάνω κάποια θυσία. Είναι ξεκάθαρα θέμα επιλογής μου. Όταν στηρίζω την επιλογή μου και έχω όραμα, φιλοδοξία και προοπτική, δεν γίνεται να υπάρχει στο κάδρο ο όρος θυσία, γιατί αμέσως γεμίζω αυτή τη φιλοδοξία μου με τοξικότητα. Κι ακόμα κι αν πετύχω αυτό που θέλω, θα νιώθω ότι κάτι έχω θυσιάσει.
Θα σας φέρω και ένα πολύ απλό παράδειγμα. Μεγάλωσα παίζοντας ποδόσφαιρο και όπως πολλά αγόρια έλεγα ότι θέλω να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Τότε μου έλεγαν ότι για να τα καταφέρω χρειάζονται θυσίες. Όταν λοιπόν τέθηκε ένα δίλημμα αν θα πάω σε ένα σημαντικό παιχνίδι της ομάδας μου ή τριήμερο με τους φίλους μου, κλήθηκα να επιλέξω. Και όχι να θυσιάσω. Και επέλεξα να πάω ταξίδι με τους φίλους μου.
Δεν έγινα ποδοσφαιριστής. Όχι γιατί δεν έκανα θυσίες. Αλλά γιατί ΔΕΝ ΕΠΕΛΕΞΑ να προπονηθώ περισσότερο, να γυμναστώ περισσότερο, να μην αρχίσω τα ξενύχτια με την παρέα μου και όλα όσα κάνει ένα νέος στα 17 του. Αν από την άλλη επέλεγα να μην πάω εκείνο το ταξίδι, δεν σημαίνει ότι θα «θυσίαζα» την διασκέδασή μου. Σημαίνει ότι θα είχα επιλέξει να κάνω αυτό που θέλω. Να προπονηθώ περισσότερο και να κυνηγήσω την παιδική μου φιλοδοξία. Φαίνεται όμως πως στα 17 μου είχαν αλλάξει οι προτεραιότητες μου.
Θέλω συμπερασματικά να πω, πως το σημαντικό είναι να βλέπουμε πάντα την θετική εκδοχή των πραγμάτων. Και η επιλογή είναι πάντα μια πολύ πιο θετική εκδοχή από την «θυσία».
