Ο Γιώργος Κογκαλίδης πιάνεται από μια… ατάκα του υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Βασίλη Κικίλια, για να μετρήσει 108 λόγους, που πιάσαμε πάτο
Στη διένεξη Κικίλια – Παπαδημητρίου είμαι με τον Κικίλια. Το να σχολιάζει με υποτιμητικό τρόπο κάποιος την επαγγελματική αθλητική δράση οποιουδήποτε, όχι μόνο ενός Υπουργού, δείχνει πόσο αδαής είναι. Γιατί, αγαπημένε (not) Μπάμπη, στον αθλητισμό κανείς δεν μπορεί να ανεβεί αν δεν αξίζει. Το παρκέ, το χορτάρι, τα κουλουάρ, η πισίνα, είναι καθρέφτης, που δεν έχει μάθει να λέει ψέματα, όταν η υπόλοιπη νομενκλατούρα φτιασιδώνεται μπροστά σε παραμορφωτικούς καθρέφτες.
Απλά και ξεκάθαρα «με τον Κικίλια». Επειδή ουδέποτε θεώρησα βαρύνουσα την άποψη του συγκεκριμένου δημοσιογράφου, δεν θα ασχοληθώ περισσότερο. Άλλωστε στη Ν.Δ. ανήκει ο Μπάμπης, ως εκ τούτου -για να μιλήσουμε με αθλητικούς όρους- καβγάς σε οικογενειακό διπλό σπάνια μας απασχολεί.
Στην προσπάθεια να υπερασπιστεί το γόητρό του, ο Βασίλης Κικίλιας υποστήριξε πως «… προσβάλλει όλη την αθλητική οικογένεια, αυτή που κάθε τυχάρπαστος πολιτικός και δημοσιογράφος τρέχει να πάρει ένα αυτόγραφο και μια φωτογραφία κάθε φορά που κάποιο από αυτά τα παιδιά». Εντάξει, δεν το έχει με τις δηλώσεις, αλλά υπάρχουν και όρια.
Δεν γνωρίζω αν τώρα που έγινε Υπουργός, ή γενικότερα στην πολιτική του καριέρα, υπάρχουν «δημοσιογράφοι», που του ζητούν αυτόγραφο, ή θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί του. Αν «ναι», μάλλον κάνει παρέα με κατά δήλωσή τους «δημοσιογράφους».
Όσο ήταν αθλητής, πάντως, επειδή τυγχάνει να ασχολούμαι με το ρεπορτάζ πριν (και μετά) από αυτόν, να του θυμίσω ότι όχι μόνο δεν του ζήτησε κάποιος αυτόγραφο, αλλά μάλλον εκείνος ένιωθε τυχερός, που τον καλούσαν να κάνει δηλώσεις. Δεν ήταν δα κι ο μεγάλος σταρ, που θα μας έκανε να παρακαλούμε για μια ατάκα του.
Θα μπορούσα να το προσπεράσω, αλλά υπάρχουν τουλάχιστον 108 λόγοι να μην το κάνω. Αν Υπουργοί τής χώρας πιστεύουν ότι οι δημοσιογράφοι παίρνουν αυτόγραφα, δεν είναι παράξενο ότι σε επίπεδο Ελευθερίας του Τύπου βρισκόμαστε παγκοσμίως στην 108η θέση. Επαναλαμβάνω πως αν υπάρχουν δημοσιογράφοι, που ζητούν αυτόγραφα από τον Κικίλια, φταίμε εμείς, που δεν τους έχουμε αφαιρέσει το δικαίωμα να αυτοπροβάλλονται ως μέλη της… οικογένειάς μας.
Προσωπικά δεν ζήτησα αυτόγραφο από τον Νίκο Γκάλη, ή (όταν με έφερε η τύχη στον χώρο του θεάτρου της Επιδαύρου) από τον Θύμιο Καρακατσάνη. Ακόμα κι οι όποιες φωτογραφίες, στην πλειοψηφία τους για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, ήταν με φειδώ. Δεν είναι κακό να θαυμάζουμε ανθρώπους, αλλά ειλικρινά θα ήθελα να μάθω ποιος εκτός τού στενού οικογενειακού κύκλου τού Βασίλη, ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει αυτόγραφο.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ο Κικίλιας είχε το δίκιο με το μέρος του, καθώς ο Μπάμπης Παπαδημητρίου επιχείρησε να τον μειώσει, για κάτι που δικαίως νιώθει υπερηφάνεια. Από εκεί και πέρα, η ατάκα περί αυτογράφου είναι ορισμός τής αστοχίας. Πιο άστοχο κι από τα τρίποντα που επιχειρούσε…
