Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για την μεγάλη αποχή από τις κάλπες των ευρωεκλογών και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την άνοδο της ακροδεξιάς
Είναι νωπές οι Ευρωεκλογές στη χώρα μας και όχι μόνο. Όλοι συνομολογούν ότι μεγάλος νικητής ήταν η αποχή, ενώ ταυτόχρονα οι περισσότεροι ανησυχούν (άλλοι πραγματικά κι άλλοι κρύβοντας την ικανοποίηση τους) για την άνοδο της ακροδεξιάς. Μιλάμε για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η αποστροφή των νέων στην πολιτική είναι το πιο γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη ακροδεξιάς ρητορικής, η οποία πάντα έχει ένα πολύ ιδιαίτερο περιτύλιγμα.
Η τάχα μου αγάπη για την πατρίδα, η τάχα μου αγωνία για την ακρίβεια, μια πολιτική θολούρα με κραυγές κατά των πλουσίων, που όμως πάντα είναι φιλικά προσκείμενη με τους ακροδεξιούς, διανθισμένη με την απέχθεια σε καθετί διαφορετικό, ακούγονται ευχάριστα σε ανθρώπους με έλλειμμα πολιτικής σκέψης, ιστορικής μνήμης, αλλά και ξεκάθαρης τοποθέτησης απέναντι στα πράγματα.
Υπάρχουν Έλληνες που την ίδια στιγμή φωνάζουν για τη διχοτομημένη Κύπρο και σφυρίζουν αδιάφορα για τον αγώνα των Παλαιστινίων να έχουν τη δική τους πατρίδα. Για πολιτικά σκεπτόμενους κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με πολιτική ανωμαλία, γιατί απλά δεν αντιλαμβάνονται τη λογική των «δικών μας».
«Δεν πάνε να σκοτώνονται παιδιά στην Παλαιστίνη, δεν έχουν… ελληνικό αίμα και DNA, εγώ είμαι πατριώτης» ακούς να λένε κι απορείς πως ζουν ανάμεσά μας. Εδώ έρχεται η απάντηση και δυστυχώς πονάει: Εμείς τους μεγαλώσαμε! Πώς;
Η αποδοχή του «no politica» από τα γήπεδα μέχρι την Eurovision, είναι ο τροφοδότης λογαριασμός όλων των ακροδεξιών στοιχείων. Το να μην ασχολείσαι εντέλει με την πολιτική, είναι το λίπασμα για να ανθίσει ο καρπός του κακού. Όσο δεν ασχολείσαι τόσο πιο εύκολα αποδέχεσαι την αρχή των άκρων, αρχίζεις να μετράς την ιστορία στη Γάζα από το τρομοκρατικό (και κατάπτυστο) χτύπημα της Χαμάς, αδυνατείς να αντιληφθείς ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ιμπεριαλιστικός (άρα μια μπίζνα, η οποία προϋποθέτει και κάποιους νεκρούς, αλλά δεν βαριέσαι το χρήμα να βγαίνει), στο τέλος της ημέρας λες «γιατί να χάσω το μπάνιο (τον καφέ) μου, για να πάω να ψηφίσω, οι ίδιοι θα βγουν, τίποτα δεν αλλάζει».
Κάπως έτσι, έστω και με μειωμένα ποσοστά η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα στις περιοχές που… πνίγηκαν στη Θεσσαλία, με αυτούς που την ψήφισαν να μην έχουν πάρει ακόμα τις προβλεπόμενες αποζημιώσεις. Κάπως έτσι στο Δίστομο βγήκε (παλιότερα) ψήφος στη Χρυσή Αυγή. Κάπως έτσι ακούς νέους ανθρώπους να μιλάνε κι αναρωτιέσαι αν το μυαλό συμβαδίζει με την ηλικία τους.
Κάπως έτσι ο «κυρ Παντελής» ένιωσε απειλή από τον Ζακ, κάπως έτσι οι παράτυποι μετανάστες φταίνε για όλα τα δεινά του τόπου (ασχέτως αν οι περισσότεροι εκ των οποίων απαιτούν κλειστά σύνορα, τους εκμεταλλεύονται ως φτηνό εργατικό δυναμικό), κάπως έτσι ξέχασες ότι ο παππούς ήταν μετανάστης ή πρόσφυγας κι εσύ έγινες ρατσιστής.
Πολλά από τα νέα παιδιά, που είτε απείχαν, είτε ψήφισαν με ευκολία ακροδεξιούς σχηματισμούς, δεν έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα. Παράλογο; Αφού δεν φροντίσαμε ποτέ να αποκτήσουν πολιτική άποψη και συνείδηση. Αφού τα αποτρέψαμε να ασχοληθούν με την πολιτική, λες και δεν είναι πολιτική ακόμα και το αν θα αγοράσουν τη μία ή την άλλη μάρκα σαμπουάν στο σούπερ μάρκετ. Αφού αφήσαμε να περνάνε από τη μουσική στίχοι που προσβάλουν τη γυναικεία υπόσταση, δίχως να το συζητήσουμε, δίχως να προβάλουμε άλλες λογικές, άλλους στίχους κι απόψεις, χωρίς να αλλάξουμε μουσική σκηνή.
Αφήσαμε τα παιδιά μας να ονειρεύονται διακοπές στη Μύκονο και το τελευταίο μοντέλο κινητού. Χαζεύουμε μπροστά σε ένα πολυτελές αυτοκίνητο και συζητάμε για το πώς η τάδε ινφλουένσερ βρέθηκε σε εξωτικό νησί να κάνει διακοπές. Χάσαμε την ηθική μας πυξίδα, τα ταξικά γυαλιά, την ανθρωπιστική μας προσέγγιση.
Επωάζουμε εδώ και χρόνια το αυγό του φιδιού και τώρα που το βλέπουμε όρθιο να βγάζει τη γλώσσα, να κάνει αυτόν τον θόρυβο που σε παραλύει, φοβισμένοι κοιτάζουμε προς τα πάνω για το κακό που μας βρήκε, αναζητώντας μια μαγική λύση, τον από μηχανής Θεό. Κι όμως η απάντηση είναι μπροστά μας. Αγώνας αξιών, αγώνας αξιοπρέπειας, αγώνας για να κερδίσουμε ό,τι με άνεση παραχωρήσαμε.
Αγώνας κάτω από ακόμα πιο αντίξοες συνθήκες, με τον χρόνο να λειτουργεί σε βάρος μας και το θεριό να είναι όρθιο. Αλλά όπως έλεγαν και κάποιοι παλιοί «η σκύλα είναι σε οίστρο». Καθημερινά, μέσα σε αυτό το δυστοπικό τοπίο, γεννιούνται νέοι που δεν βολεύονται με λιγότερο ήλιο. Στους δρόμους, μαθητές, φοιτητές, εργάτες, άνθρωποι του μόχθου, χτίζουν συνειδήσεις. Αυτοί είναι το υλικό για να χτίσουμε τείχος απέναντι στην ακροδεξιά, την αδιαφορία, την απολιτίκ νοοτροπία.
