Η Λένα Καραλή γράφει για τη βία κατά των γυναικών – σε όλες τις μορφές της – με αφορμή τα κορίτσια της Γκάμπια που υφίστανται εν έτει 2024 ακρωτηριασμούς και λοιπά βασανιστήρια
Η δολοφονία τής Κυριακής ήταν η κορυφή τού παγόβουνου των γυναικοκτονιών στη χώρα μας. Πρόκειται για την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας, αλλά -δυστυχώς- δεν είναι η μοναδική, καθώς υπάρχουν αρκετές μορφές βίας κατά των γυναικών, οι περισσότερες με τη σφραγίδα του κράτους, κατά καιρούς και με τη βούλα διαφόρων θρησκειών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας.
Η Δημοκρατία της Γκάμπια, μιας χώρας στη Δυτική Αφρική που αντλεί το 20% της οικονομίας της από τον τουρισμό, μπορεί να χτίζει εικόνα (το λέει και το όνομά της) δημοκρατικής χώρας ώστε να προστατεύσει τη θετική διεθνή της φήμη και να φιλοξενεί όσο γίνεται περισσότερους τουρίστες, όμως φέρεται με ασύλληπτη βία κατά των γυναικών.
Σχεδόν ένα εκατομμύριο κορίτσια στην Γκάμπια έχουν υποστεί με τη βία ακρωτηριασμό της κλειτορίδας τους και μερικές φορές ράψιμο του κόλπου τους. Μάλιστα, τα προειδοποίησαν ότι αν μιλούσαν, θα τους το έκαναν ξανά! Κάντε το εικόνα:
Στην Γκάμπια, δένουν τα μάτια σε κορίτσια ηλικίας μόλις τεσσάρων μηνών και ακινητοποιώντας τα τους κόβουν τα γεννητικά όργανα. Η ιδέα και μόνο προκαλεί φρίκη. Μια φρίκη, την οποία θέλουν να… νομιμοποιήσουν.
Η Γκάμπια έχει απαγορεύσει (επισήμως) αυτή τη φρικτή πρακτική απ’ το 2015, αλλά τώρα οι πολιτικοί θέλουν να καταστήσουν και πάλι νόμιμο τον ακρωτηριασμό μικρών κοριτσιών. Φυσικά, αυτοί που παίρνουν την απόφαση είναι άνδρες (το 91% των βουλευτών της Γκάμπια είναι άνδρες).
Οι πολιτικοί της Γκάμπια θέλουν να ακυρώσουν την απαγόρευση που ισχύει για τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων, έτσι ώστε πλέον τα κορίτσια να οδηγούνται στους σφαγείς και να ακρωτηριάζονται με τη σφραγίδα τού κράτους.
Όσες επέζησαν του ακρωτηριασμού προσπαθούν να παραμείνει η απαγόρευση, για να προστατευτούν τα κορίτσια που δεν έχουν ακρωτηριαστεί ακόμη. Έχουν ξεκινήσει αγώνα ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης, εκμεταλλευόμενες τις δυνατότητες που προσφέρουν τα social media.
Αντιλαμβάνεστε ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο 2024 κι όχι μόνο δεν είναι φαινόμενα προς εξαφάνιση, αλλά υπάρχει τάση οπισθοδρόμησης, προκειμένου να καταργηθεί η απαγόρευση, που ισχύει (όσο ισχύει) εδώ και εννέα χρόνια.
Η έμφυλη βία έχει να κάνει με τη στρεβλή εντύπωση της διαφοράς ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Δεν έχουμε ίσα δικαιώματα, δεν έχουμε ίση μεταχείριση. Δεν είναι μόνο η Γκάμπια, είναι και η Γκάμπια. Είναι και η μπούργκα, η δυσανεξία των Αφγανών (και όχι μόνο) να μορφώνονται τα κορίτσια, είναι η διαφορετική θεώρηση που υπάρχει σε πολλά μέρη στην υφήλιο για τα δύο φύλλα.
Από την υποχρέωση να κινείσαι χωρίς να φανερώνεις κανένα σημείο του κορμιού σου εκτός από τα μάτια σου, μέχρι τη δολοφονία τής Κυριακής δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση. Η γυναίκα που στα μάτια πολλών δεν είναι ίση με τον άνδρα εύκολα μετατρέπεται σε «περιουσιακό στοιχείο» και στο τέλος τής ημέρας το κυρίαρχο θηλαστικό έχει την τελική απόφαση για την ίδια τη ζωή της.
Μπορούμε να μιλάμε ώρες για λανθασμένες επιλογές των κατά καιρών φεμινιστικών κινημάτων, να συμφωνήσουμε ότι λύση δεν είναι να κάψουμε τα σουτιέν, ή να αφήσουμε τρίχες στη μασχάλη (χωρίς να σημαίνει ότι καθεμία δεν έχει δικαίωμα αυτοδιάθεσης), αλλά σίγουρα πρέπει να πολεμήσουμε για το αυτονόητο. Για τις Κυριακές που (δυστυχώς) θα ‘ρθουν… Και αυτός δεν είναι γυναικείος αγώνας. Είναι αγώνας όσων σκέφτονται ελεύθερα, είναι αγώνας όλων μας.
