Ο Αποστόλης Λάμπος γράφει για τη σημασία της προστασίας των δασών για τη διασφάλιση της ποιότητας ζωής των παιδιών – και μελλοντικών ενηλίκων – και την αποτροπή της επιβεβαίωσης των πιο δυσοίωνων προβλέψεων για το περιβάλλον και τον πλανήτη μας!
Αποτύχαμε! Είναι κοινή παραδοχή. Δεν χωράει διάλογος επ’ αυτού. Έχουμε αποτύχει παταγδώς. Εν μέσω οικονομικής κρίσης είχα φτάσει σε ένα εσωτερικό συμπέρασμα πως οι προηγούμενες από τη δική μου γενιά, έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο στον κώδικα των αξιών που έπρεπε να μας έχουν μεταλαμπαδεύσει οι παπούδες μας και οι γονείς μας.
(Στο μεταξύ τα δάση μας καίγονταν)
Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την νοοτροπία που δημιουργήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες. Κι αν όντως υπάρχει το ελαφρυντικό των πολέμων, του εμφυλίου και των γεγονότων του Πολυτεχνείου για τις προηγούμενες γενιές, έκτοτε, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ζούμε σε καιρό ειρήνης. Και αντί να προοδεύουμε πάμε από το κακό στο χειρότερο.
(Στο μεταξύ τα δάση μας καίγονταν)
Η Ελλάδα του δήθεν, του φαίνεσθαι και των παχέων αγελάδων, δημιούργησε φρούδες ελπίδες και αβάσιμες προσδοκίες για κάθε νέο στη χώρα μας. Ώσπου ήρθε η οικονομική κρίση για μια ανώμαλη προσγείωση άνευ προηγουμένου και για ένα κοινωνικό περιβάλλον που έδινε την αίσθηση ενός “πολέμου” χωρίς πόλεμο.
(Στο μεταξύ τα δάση μας καίγονταν)
Ήταν μια περίοδος συνειδητοποίησης και επανδιαπραγμάτευσης των αξιών μας, πρωτίστως σε προσωπικό επίπεδο και δευτερευόντως σε κοινωνικό. Η αλήθεια άρχισε να αχνοφαίνεται και η “αμετροεπής χαρά” έδωσε τη θέση της στον ρεαλισμό. Μια ελπίδα δημιουργήθηκε για ένα καλύτερο αύριο μακριά από νοοτροπίες του παρελθόντος.
Στο μεταξύ τα δάση μας κάηκαν!
Που καιρός να ασχοληθούμε με αυτά; Σε αυτό το άρθρο δεν μπορώ και δεν θέλω να εξετάσω το αν φταίει η κλιματική αλλαγή, η ζέστη, ο “στρατηγός άνεμος”, οι συνωμοσίες, οι εμπρησμοί, οτιδήποτε. Είναι αδιανότητο ότι έχουν χαθεί τόσες ανθρώπινες ζωές όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω καν πόσα στρέμματα δάσους έχουν καεί.
Δεν γίνεται όμως να μην δούμε το φετινό καλοκαίρι ως το σημείο μηδέν. Δεν κάνω ευχολόγιο. Είναι υποχρέωση όλων μας να προστατεύσουμε τα δάση μας. Να προστατευσουμε κάθε δέντρο. Για να υπάρχει ζωή είναι απαραίτητο το οξυγόνο. Για να δώσουμε ζωή στα παιδιά μας πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι, ο καθένας από το δικό του μετερίζι ότι πρέπει να γίνουμε προστάτες των δασών μας.
Πρόληψη, εκπαίδευση, αυστηροποίηση των νόμων, αντιπυρικές ζώνες, προσλήψεις δασολόγων και δασοφυλάκων, αναδασώσεις και δεν ξέρω και γω τί άλλο, τα ακούμε, τα διαβάζουμε, αλλά δεν τα βλέπουμε. Είναι ίσως και η ατομική ευθύνη που θα πρέπει να κάνει τον καθένα από μας να ενσκύψει στο πρόβλημα. Να αποκτήσουμε τη γνώση και το αίσθημα της ευθύνης και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο πια. Να μην θεωρούμε δεδομένο ούτε ένα δέντρο.
Η περιβαλλοντική ανησυχία λόγω της κλιματικής αλλαγής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και παγκόσμια μόδα. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα σε πολύ επιφανειακά επίπεδα σε όλους τους θεσμούς έστω για να ακολουθήσουμε αυτή τη μόδα. Πολιτικά, κοινωνικά, οικογενειακά ακόμα και στο σχολείο.
Η επίδραση που θα έχει στα παιδιά μας η περιβαλλοντική καταστροφή από την εξαΰλωση των δασών μας και την συνεπακόλουθη ατμοσφαιρική ρύπανση ή ακόμα και τις πλημμύρες, μπορεί να οδηγήσει σε δύσκολες καταστάσεις για την υγεία και το βιοτικό επίπεδο των παιδιών μας.
Δεν βάζω καν στη συζήτηση τις ομορφιές του τόπου μας που χάνονται, και που στερούμε από τα παιδιά μας φανταστικά μέρη τα οποία δεν θα έχουν τη δυνατότητα να δουν και να θαυμάσουν. Ένα google search με τη φράση “Δάσος Δαδιάς”, είναι αρκετό για να σου φέρει δάκρυα στα μάτια από την Ελλάδα που χάνεται.
