Ο Γιώργος Χελάκης αναρωτιέται να έχει μείνει κάτι από την ηθική μας συγκρότητση ώστε να κινητοποιηθούμε για να σταματήσει η γενοκτονία στη Γάζα

Η επιχείρηση «Άρματα του Γεδεών», που ξεκίνησε το Ισραήλ για την κατάληψη της πόλης της Γάζας, δεν αφήνει πλέον περιθώρια παρερμηνειών. Πρόκειται για το τελευταίο και πιο οδυνηρό κεφάλαιο μιας μακράς και αιματηρής πορείας βίας, καταστροφής και ξεριζωμού.

Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: η εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τη Γάζα και η οριστική αλλαγή της δημογραφικής ταυτότητας της περιοχής. Ολόκληρες συνοικίες έχουν ισοπεδωθεί. Η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας παραμένει απολύτως ανεπαρκής τόσο, που συνεχίζουν να καταγράφονται θάνατοι από πείνα. Άλλοι δύο άνθρωποι προστέθηκαν σήμερα στους 271 που ήδη πέθαναν από λιμό. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για το πού θα καταφύγουν οι έως και 1,5 εκατομμύριο εκτοπισμένοι, ούτε πώς θα επιβιώσουν σε ένα νότιο θύλακα-στρατόπεδο, όπου τους ωθεί η ισραηλινή πολεμική μηχανή. Η εξαθλίωση δεν είναι παρενέργεια — είναι εργαλείο. Και ο δρόμος προς μια νέα Νάκμπα φαίνεται πια ανοιχτός.

Αυτός ο νέος κύκλος βίας δεν δικαιολογείται ούτε από τα προσχήματα που κατά καιρούς επικαλούνταν το Ισραήλ. Τώρα, η Χαμάς έχει αποδεχτεί το σχέδιο εκεχειρίας του Αμερικανού απεσταλμένου Γουίτκοφ, ένα σχέδιο που προβλέπει την επιστροφή των Ισραηλινών ομήρων και μόνο ως συμβιβασμός μπορεί να χαρακτηριστεί. Κι όμως, ακόμη και με αυτό στο τραπέζι, ο Νετανιάχου απαντά με φωτιά και σίδερο. Όταν η Χαμάς αρνιόταν, ο πόλεμος παρουσιαζόταν ως μονόδρομος. Τώρα που δέχεται, ο πόλεμος συνεχίζεται. Άρα, το πρόβλημα δεν είναι η Χαμάς — αλλά η ίδια η ύπαρξη των Παλαιστινίων στη Γάζα. Ο ισχυρισμός ότι η επιχείρηση στοχεύει στη σωτηρία των ομήρων καταρρέει μπροστά στην ίδια την πραγματικότητα.

Οι οικογένειες των ομήρων εναντιώνονται ανοιχτά στη συνέχιση της στρατιωτικής επιχείρησης. Και με το δίκιο τους: κάθε νέα βόμβα φέρνει πιο κοντά τον θάνατο των δικών τους ανθρώπων. Ο Νετανιάχου δείχνει να προκρίνει την πολιτική του επιβίωση απέναντι στην επιβίωση των ίδιων των πολιτών του. Και σαν να μην έφτανε η καταστροφή στη Γάζα, η κυβέρνηση του Ισραήλ προχωρά στην εφαρμογή του εποικιστικού σχεδίου Ε1 στη Δυτική Όχθη, εγκρίνοντας την ανέγερση 3.400 κατοικιών για Ισραηλινούς εποίκους.

Το σχέδιο διχοτομεί τα παλαιστινιακά εδάφη, συντρίβει κάθε προοπτική δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους και παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο. Πρόκειται για μια συντονισμένη στρατηγική: στρατιωτική ισοπέδωση στη Γάζα, εποικισμός στη Δυτική Όχθη και στα δύο μέτωπα, εκδίωξη των Παλαιστινίων. Όλα αυτά συμβαίνουν υπό το βλέμμα της διεθνούς κοινότητας.

Η Δύση συνεχίζει να στηρίζει πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά την κυβέρνηση Νετανιάχου. Όμως όσο τα επίσημα κράτη σιωπούν ή συμπορεύονται, η ελπίδα φωλιάζει στους απλούς ανθρώπους. Εκείνους που διαδηλώνουν, που απαιτούν να σταματήσει η γενοκτονία, που ζητούν κυρώσεις και πραγματική πίεση στο Ισραήλ. Γιατί αυτό ακριβώς απαιτείται: διεθνής πίεση, εμπάργκο όπλων, οικονομικές κυρώσεις, απομόνωση. Κανένας λαός δεν μπορεί να επιβιώσει στηριζόμενος μόνο στην αλληλεγγύη. Όμως η διεθνής κινητοποίηση είναι το πρώτο βήμα για να σπάσει η αδιαφορία και να αρχίσει να αλλάζει το κλίμα.

Στη Γάζα δεν κρίνεται απλώς η μοίρα ενός λαού. Κρίνεται κάτι βαθύτερο: ο πολιτισμός μας ως ανθρωπότητα. Η ίδια η ηθική συγκρότησή μας. Αν δε σταθούμε απέναντι σε αυτή τη γενοκτονία, τι απομένει από τις αξίες που λέμε ότι υπερασπιζόμαστε;