Ο Γιώργος Χελάκης επιχειρεί να διαχωρίσει τις καταστάσεις – Το «όλοι στη φυλακή» είναι επικίνδυνο δόγμα που οδηγεί στον εκφασιμό της κοινωνίας
Ορισμένες ψύχραιμες διαπιστώσεις για τα απανωτά κρούσματα κακοποίησης γυναικών που φτάνουν μέχρι και τις γυναικοκτονίες. Η βία κατά των γυναικών μεγαλώνει και γιατί μια μερίδα αντρών δεν μπορούν να αντιληφθούν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην κοινωνία. Ότι εκείνο που πριν θεωρούσαν κανονικότητα: η κοινωνική, φυσική και οικονομική υπεροχή, τώρα δεν υφίστανται. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται απ’ αυτούς ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, και επίσης ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης. Οι συντηρητικοί άνδρες αρνούνται να δεχτούν τη νέα πραγματικότητα. Τους κυριεύουν τα πατριαρχικά στερεότυπα. Τα παραπάνω δεν αποτελούν δικαιολογίες, απλά επιχειρούν να εξηγήσουν το αποκρουστικό φαινόμενο.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν η έμφυλη βία νομιμοποιείται από ιδέες σύμφωνα με τις οποίες «Η γυναίκα είναι για να τίκτει», ενώ «ο άντρας είναι φύσει επιθετικός» (υφυπουργός Υγείας Δημήτρης Βαρτζόπουλος). Η θέση αυτή εντάσσεται σ’ ένα ολόκληρο αντιδραστικό ιδεολογικό πλαίσιο το οποίο ενστερνίζονται κακοποιητές όπως ο δικηγόρος Λύτρας. Εδώ θα πρέπει να γίνει ένα σαφής διαχωρισμός. Ο αγώνας κατά του σεξισμού, της πατριαρχίας, της κακοποίησης, της βίας, καμιά σχέση δεν έχει με την επιχειρούμενη προσπάθεια κατάργησης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επιχειρεί η κυβέρνηση και ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Φλωρίδης. Με βάση τις νέες διατάξεις θα γεμίσουμε κακουργήματα, ιδιώνυμα πλημμελήματα, τεράστιες ποινές, υποχρεωτικές προφυλακίσεις, κρατήσεις χωρίς απαγγελία κατηγορίας, κατάργηση του κριτηρίου αθωότητας στην ποινική διαδικασία, δίκες χωρίς δυνατότητα υπεράσπισης των κατηγορουμένων.
Μια κοινωνία με μεγαλύτερες ποινές και περισσότερους κρατουμένους είναι μια χειρότερη κοινωνία, μια πολύ λιγότερο δημοκρατική κοινωνία. Τα οράματα και οι στόχοι των κινημάτων ποτέ δεν αφορούσαν την επέκταση της καταστολής, τον περιορισμό των ελευθεριών, την διόγκωση των καταπιεστικών μηχανισμών. Η καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία δεν έρχεται κάνοντας όσο γίνεται πιο αυταρχικό και εξοντωτικό το νομικό πλαίσιο. Αν πάμε σε μια κατάσταση όπου στα αδικήματα ενδοοικογενειακής βίας θα καταργηθεί τελείως το τεκμήριο αθωότητας και τα υπερασπιστικά δικαιώματα, όπως προανήγγειλε με τις δηλώσεις του ο κύριος Φλωριδης, αυτό θα έχει τις εξής σημαντικές συνέπειες. Είναι απόλυτα λογικό να υπάρχουν ειδικές αυστηρές προβλέψεις για την ενδοοικογενειακή βία, που έχει πάρει σοβαρές διαστάσεις και είναι δύσκολο να αποδειχτεί από το θύμα και την κατηγορούσα αρχή.
Αυτά όμως που προανήγγειλε για λόγους ποινικού λαϊκισμού ως προς την ενδοοικογενειακή βία ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Φλωριδης είναι αδιανόητα για ένα κράτος δικαίου και επικίνδυνα για τις ατομικές ελευθερίες. Για παράδειγμα η υποχρεωτική προφυλάκιση για όλες τις περιπτώσεις παρακάμπτοντας τους αρμόδιους ανακριτή και εισαγγελέα. Χωρίς να εξετάζεται κατά περίπτωση αν ο κατηγορούμενος είναι ύποπτος φυγής η τέλεσης άλλων αδικημάτων. Αυτό δεν είναι προφυλάκιση ως μέτρο ασφαλείας αλλά προκαταβολή σοβαρής ποινής επιβαλλόμενη χωρίς προηγούμενη δικαστική κρίση. Το ίδιο και η μη κλήση του θύματος στο δικαστήριο. (από ανάρτηση του νομικού Δημήτρη Μπελαντή).
Μια καταγγελία που δεν θα εξετάζεται σοβαρά θα στέλνει τον καταγγελλόμενο στην φυλακή. Όλα αυτά μάλιστα σε συνδυασμό με τον περίφημο ποινικό κώδικα Φλωρίδη όπου από δύο έτη και πάνω το να μπεις πραγματικά στην φυλακή για έξι μήνες στα πλημμελήματα είναι σχεδόν ο κανόνας. Όταν στις κοινωνίες κυριαρχούν οι τιμωρητικοί νόμοι και ο αυταρχισμός, όταν ακυρώνονται οι όποιες νομικές εγγυήσεις τότε αυτές οδηγούνται στην εκφασισμό τους. Τις… χαρές και την ικανοποίηση πως θα γεμίζουν οι φυλακές και θα καταργούνται οι συνταγματικά κατοχυρωμένες εγγυήσεις νομιμότητας με την απάλειψη της προανακριτικής διαδικασίας που εντέλλονται να κάνουν ο ανακριτής και ο εισαγγελέας, δεν τις αντιλαμβάνομαι.
